Дневник пользователя SewDa
ცხოვრება პატარა წიგნს წააგავს. მისი ფურცლები ისე სწრაფად იშლება, რომ წაკითხვასაც ვერ ასწრებ. დღეები მიდიან და ფურცლებიც ნაწერით ივსება. გაივლის ჟამი, მოხუცდები და წიგნიც ბოლომდე შეივსება. აიღებ წიგნს და თვალს გადაავლებ შენს ცხოვრებას. ჯერ დაფიქრდები. სარჩევს თითს ჩააყოლებ. ნახავ გვერდს და დაიწყებ კითხვას. კითხულობ და თვალზე ცრემლი გადგება. ფიქრობ, რა უცებ გასულა სიცოცხლე, რა მალე შევსებულა ცხოვრების ფურცლები... ფურცელს გადაშლი, დაჭმუჭნული და ჩაკეცილი ფურცელი შეგხვდება. ეს ხომ შენი ცხოვრების ყველაზე მტკივნეული გვერდია. ჩაკეცილს გაასწორებ და ფურცვლას განაგრძობ. იფიქრებ, დრო გავა და როგორმე გასწორდებაო, მაგრამ ნუ გეგონება, რომ სანამ წიგნის ბოლოში გახვალ გასწორდეს, ვერა მეგობარო, ვერა! ისევ განაგრძობ კითხვას, გადააწყდები სანიშნს,…
სიყვარული სიკეთეა, სილამაზე დიდი,
ადამიანს როცა უყვარს მაშინ არის მშვიდი,
სიყვარულს ხომ ღმერთის ლოცვა სულ ყოველთვის ახლავს
როცა გიყვარს ყველა ცუდი გავიწყდება მართლაც
სიყვარული ხვთიურია და არასდროს ქრება
ის ყოველთვის ჩვენთანაა და ჩვენს გულში რჩება
გაუფრთხილდით ამ დიდ გრძნობას როგორც ბროლის ლარნაკს
გაბზარული სიყვარული აღარაფრად ვარგა.
სიყვარულში ღმერთმა ჩადო ღვთაებრივი ნიჭი,
სიყვარულმა ყველა ცუდის დავიწყება იცის,
სიყვარული ძვირფასია გაფრთხილება უნდა,
სიყვარული თუ გეწვია შენში რჩება მუდამ..
ამოდი ჩემგან, რომ მივხვდე მაინც ჩემგან შენს გარდა თუ რჩება რამე…
შენ რომ ბედნიერს დაგინახავ, გულის მხოლოდ ის ნაწილი მეტკინება, რომელსაც უშენობა ერქმევა.
მე ეს ცხოვრება ცრემლებისთვის არ მემეტება,
რომ ჩამომრეცხოს და დამატყოს სველი ღარები,
რომ დამაბეროს, რომ ბავშვობა მექცეს წარსულად
და აწმყოსა და წარსულს შორის ჩადგეს კარები.
მე სიცოცხლეში მინდა მხოლოდ თბილი ფერება,
თბილი ხელები, რომ გალობა შემაძლებინოს,
რომ მომავალმა არ იჩქაროს წამის ბერება,
საათის ისრებს ჩუმი ფეთქვა შეაწყვეტინოს.
მე მონატრებად მინდა მექცეს ბედნიერება,
და სევდად მხოლოდ მონატრება ბედნიერების,
რომ ეს ბავშვობა უბერებლად იქცეს ერებად,
შვილთაშვილებმა არ დაჰკარგონ წესი ფერების.
წლები კი გადის და იცვლება ჩვენი ფერებიც,
სითეთრე ჩუმად ჩამოგვათოვს ერთფეროვნებას
და სანატრელი გაგვიხდება სურნელი წვიმის,
როცა ბავშვობას ჩაგვიხატავს დიდ-ფეროვნება.
მე მხოლოდ თბილი ბუდე მინდა, თუნდაც ჩხირების,
არც მოქარგული, არც ნალესი ძვირფასი ქვებით,
და მხოლოდ ჩემი ჩიორა და მისი ბარტყები,
თბილი თვალებით, ნამთვრალევნი თბილი ფერებით.
მე ეს ცხოვრება ცრემლებისთვის არ მემეტება,
რომ ჩამომრეცხოს და დამატყოს სველი ღარები,
რომ დამაბეროს, რომ ბავშვობა მექცეს წარსულად
და აწმყოსა და წარსულს შორის ჩადგეს კარები.
მე სიცოცხლეში მინდა მხოლოდ თბილი ფერება,
თბილი ხელები, რომ გალობა შემაძლებინოს,
რომ მომავალმა არ იჩქაროს წამის ბერება,
საათის ისრებს ჩუმი ფეთქვა შეაწყვეტინოს.
მე მონატრებად მინდა მექცეს ბედნიერება,
და სევდად მხოლოდ მონატრება ბედნიერების,
რომ ეს ბავშვობა უბერებლად იქცეს ერებად,
შვილთაშვილებმა არ დაჰკარგონ წესი ფერების.
წლები კი გადის და იცვლება ჩვენი ფერებიც,
სითეთრე ჩუმად ჩამოგვათოვს ერთფეროვნებას
და სანატრელი გაგვიხდება სურნელი წვიმის,
როცა ბავშვობას ჩაგვიხატავს დიდ-ფეროვნება.
მე მხოლოდ თბილი ბუდე მინდა, თუნდაც ჩხირების,
არც მოქარგული, არც ნალესი ძვირფასი ქვებით,
და მხოლოდ ჩემი ჩიორა და მისი ბარტყები,
თბილი თვალებით, ნამთვრალევნი თბილი ფერებით.
სანამ ცოცხალი ვარ, სანამ კვლავ ვარსებობ, სანამ გულში ცოცხლობს ამინდი მზიანი.
მანამ მომეფერე, მანამ გამიფრთხილდი, მერე ყველაფერი იქნება გვიანი.
სანამ ძველებურად ბრუნავს დედამიწა, სანამ არ გამწირავს იღბალი ტიალი
გულში ჩამიკარი გული არ მატკინო, მერე ყველაფერი იქნება გვიანი
სანამ სიყვარული ისევ შემიძლია სანამ კვლავ მახარებს ფოთოლთა შრიალი
ხელზე წაიკითხე ჩემი ბედის წერა, მერე ყველაფერი იქნება გვიანი.
მოვა დრო მიხვდები წარსულის შეცდომებს, აღარ გაგახარებს ფოთოლთა შრიალი.
მე ვეღარ დაგიხსნი ტანჯვა სამსხვერპლოდან მერე ყველაფერი იქნება გვიანი.
ბედის ირონია მწარედ ჩაგვიცინებს და აგატირებს სიჩუმის ტრფიალი.
მარტო დარჩენილი სევდით გამიხსენებ, მაგრამ დამიჯერე იქნება გვიანი
სანამ ცოცხალი ვარ, მანამ მომეფერე მერე ვერ მიშველის ხსენება ფიალით
გული არ მატკინო, თორემ ცრემლების ღვრა, როცა არ ვიქნები იქნება გვიანი
ძნელია, როცა ტირილი გინდა,
ძნელია, როცა ტირილს ვერ ბედავ.
ძნელია, როცა სიცილი გინდა
და ამ სიცილის მიზეზს ვერ ხედავ.
ძნელია, როცა შენ გული გტკივა
და რომ ვეღარ გრძნობ ვერავის სითბოს,
ძნელია, როცა ხელებზე გცივა
და ლამაზ თითებს არავინ გითბობს.
ძნელია, როცა თვალები სველი
ვერ იძინებენ, არ წყდება თოვა.
ძნელია, როცა ვიღაცას ელი
და თან იცი, რომ
ის აღარ მოვა…
როგორ არ მახსოვდე,
როცა სიყვარული შენით შემიგნია?!
ისევ შენზე ვფიქრობ, ვდრადობ,
რა ვქნა, უშენობა, რომ არ შემიძლია?!
დილით ნისლივით უხმოდ გამეპარე,
შორით დამიძახე, ნუ დამელოდები.
ვიცი, წახვედი და აღარ დაბრუნდები,
მაინც გზას გავქცერი, მაინც გელოდები.
გული ვერ გელევა, გული ვერ გშორდება.
ცხადში გხედავ და ძილში მელანდები.
ვიცი, არ გახდები ჩემი არასოდეს,
მაინც მიყვარხარ და მაინც მენატრები
როგორ არ მახსოვდე,
როცა სიყვარული შენით შემიგნია?!
ისევ შენზე ვფიქრობ, ვდრადობ,
რა ვქნა, უშენობა, რომ არ შემიძლია?!
დილით ნისლივით უხმოდ გამეპარე,
შორით დამიძახე, ნუ დამელოდები.
ვიცი, წახვედი და აღარ დაბრუნდები,
მაინც გზას გავქცერი, მაინც გელოდები.
გული ვერ გელევა, გული ვერ გშორდება.
ცხადში გხედავ და ძილში მელანდები.
ვიცი, არ გახდები ჩემი არასოდეს,
მაინც მიყვარხარ და მაინც მენატრები