მე შენ მოგიძღვნი იმ ლამაზ სიტყვებს,
რომლებიც შენზე დავწერე ღამით.
შენზე ფიქრები არ მასვენებდა,
ვერ ვიძინებდი წამით.

იმ ღამით თოვდა,თან ქარიც ქროდა,
ამ დროს სიტყვები გულს ამოჰქონდა.
უშენობისგან მოწყენილს თვალზე,
დამდინებია მე ცრემლი ცხარე.

თუკი ოდესმე შენ გყვარებია
და ამ სიყვარულს აჰყავდი ცაზე,
მაშინ, გამიგებ რასაც ვგრძნობ.

ვფიქრობ იმაზეც რას გეტყვი დილით,
როგორ აგიხსნი ამ ლექსის ამბავს,
მაგრამ ფიქრებში მე დაკაგრული
გამომაფხიზლა ტელეფონის ხმამ,
შენ მირეკავდი;გული დადუმდა,
არ მოელოდა, აზრები გაქრა,
ლექსი აქ გაწყდა.

Severim! 1