დაახლოვებით 9-10 წლის უკან ერთი ჩვეულებრივი დღე იყო. საგამოს როდესაც ძილის დრო მოვიდა,ლოცვა ვსთქვი და დავიძინე. ძილში ვგრძნობ თუ როგო, მომსდევდა ვიგაც მოსაკლავად. სრულიად სიბნელეში. უცებ, რაგაც დიდ ოთახში შევედი,და იქაც სიბნელე.და ვთქვი ეხლა კიი მომკლათქო.თითქმის ფიქრი არ მქონდა დამთავრებული,როდესაც ჩემს ზურგს უკან ძალიან მკვეთრი, ნათება იყო სადაც, ჩემი ჩრდილი დავინახე. ვერ ვხსნი თუ როგორი შიში და განცდა დამეუფლა,როდესაც, უკან შევტრიალდი და კედელზე ძალიან დიდი მხვრთისმშობელის ხატი იყო ჩემს წინ განათებული.ეს რომ დავინახე თვალები ცრემლით ამევსო და მუხლებზე დავეცი.. ეს იმდენად ძლიერი რეალური ემოცია იყო რომ, დღემდე ტანში მაჟრჟოლებს და სუნთქვა მეკუმშბა.და ამ ყველაფრის შემდეგ მ 3 ამე დღეს ისეთ ავარიაში მოვყევი რომ აღარავის ეგონა რომ.. იმ მანქანიდან ვინმე ცოცხალი თუ გადმოვიდოდა..ეს უკვე იმათმა გვითხრეს ვინც ჩვენი მანქანის უკან მოდიოდნენ.. რომელ მანქანაშიდაც ერთ ერთი მამაო იყო.. რომელსაც ლოცვა დაუწყია გმერთო დაიფარეო. ამ ამბავის შემდეგ რამოდენიმე წელი გავიდა და მხვრთისმობელი ისევ ვნახე...! და ისევ გადამარჩინა.