Deklaroj shpesh lamtumira dhe funde! Eshte ne natyren time te rrembyer, kryenece dhe krenare. Dhe e bej vertete, largohem! Pastaj njerezit me kerkojne, bejne dicka te vogel sepse e dine sa lehte e zbusin zemren time te brishte, thembren time te Akilit. Them shpesh lamtumire me buje, dhe njerezit me rikthejne per te disaten here qe i fal. Por ata nuk i kane kuptuar kurre lamtumirat e mija te verteta. Ata lumtumirat e heshtura dhe pa fjale te medha. Ato lamtumira ku duket se une jam aty, kur ne te vertete me kane humbur qe ne momentin qe shtira nje buzeqeshje. Qe ne momentin kur nuk me interesonin me shpjegimet, justifikimet. Lamtumirat e mija te verteta ndodhin rralle. Por kur ndodhin, cdo here marrin nje copez tjeter te shpirtit te paster, nje tjeter lot, nje tjeter ndjenje te forte. I kam dhene lamtumira te heshtura ndjenjave te ndryshme, miqesise, dashurise. Dhe ata se kane kuptuar kurre... Sepse gjate lamtumirave te heshtura, une qendroj aty.
:'-( :'-(
:'-( *HI* *ROSE*