Te lutem, pak kripe per kafen time...!

05.01.2015

31, Албания

Ishin takuar rastësisht në një festë… Ajo ishte e përkryer. Ato ditë kishte aq shumë djem të pashëm që i vardiseshin asaj… Pas mbrëmjes ai e kishte ftuar vajzën për të pirë bashkë një kafe. Vajza ishte çuditur pakëz për ftesën e papritur të djaloshit, që as nuk i kishte rënë në sy gjatë mbrëmjes.

Menjëherë u ulën në kafenenë e thjeshtë përbri. Djaloshi ishte aq i emocionuar dhe nga të rrahurat e zemrës nuk nxirrte dot asnjë fjalë. Kjo gjendje dukej se i largoi kënaqësinë dhe vajzës.

Ndërsa ajo po bëhej gati të thoshte: “Gjithsesi, unë tani po iki”, djaloshi kishte thirrur kamerierin.

- Të lutem, më sill pak kripë. Më duhet për kafen.

Nga tavolinat përbri sy të habitur nisën të vështrojnë djaloshin. Kafe me kripë!

Dhe djaloshi u skuq i gjithi nga ndrojtja, hodhi kripën në kafe dhe nisi ta pijë.

Dhe vajza e merakosur iu drejtua: “Paskeni shije të çuditshme”.

Djaloshi u shpjegua: “Në fëmijëri kemi jetuar në breg të detit. Përherë luaja në det dhe në breg të detit. Shija e ujit të kripur të detit, asnjëherë nuk më është ndarë nga goja. Me këtë shije jam rritur. Këtë shije e dashuroj shumë. Kjo është dhe arsyeja se përse më pëlqen që kafen ta shijoj me kripë. Sa herë që ndiej atë shijen e kripës në gojë, kujtoj përherë fëmijërinë, shtëpinë dhe familjen time të lumtur… Nëna dhe babai akoma jetojnë në atë shtëpi në breg të detit. Aq shumë ndiej mall për ta dhe për shtëpinë…”

Ndërsa thoshte këto, sytë e djaloshit ishin përlotur… Dhe vajza dukej e prekur shumë nga ato që sapo dëgjoi. Nga ajo që kishte shpjeguar me sinqeritet djaloshi dukej se kishte shumë mall për familjen, shtëpinë dhe ishte tip i gjidshëm dhe i dashuronte shumë familjen dhe jetën familjare. Dikush që ka mall për shtëpinë, për familjen sigurisht që do ishte një tip familjar… Ndërkohë dhe vajza kishte nisur të tregonte rreth familjes së saj. Dhe ajo e kishte shtëpinë larg, ashtu si jeta dhe fëmijëria e djaloshit…

Edhe ajo i tregoi për familjen. U bë një bisedë e këndshme, e ngrohtë dhe e ëmbël. Dhe kjo bisedë u bë dhe themel i një lidhjeje të gjatë dhe të mrekullueshme, tamam si në ëndërr… vazhduan të takoheshin dhe të pinin kafe dhe ashtu si në çdo ëndërr të bukur, princi dhe princesha u martuan bashkë. Dhe jetuan një jetë të lumtur deri në fund. Në çdo kafe që princesha përgatiste për princin nuk harronte asnjëherë të hidhte brenda një lugë të vogël kripë, gjatë gjithë jetës…

E dinte se ai ashtu e pëlqente kafenë…

40 vjet më vonë, djaloshi tashmë i plakur largohet nga jeta. Të dashurës së jetës i kishte lenë një letër me mbishkrimin: “Hape pas vdekjes sime”. Thua se e ndiente se do largohej i pari nga kjo jetë.

Dhe mes rreshtave shkruhej: “Dashuria ime, e ëmbla ime. Të përgjërohem, me fal. Më fal, sepse gjithë jetën tonë e kam ndërtuar mbi një gënjeshtër. Një herë të vetme të kam gënjyer në jetë. Kafja me kripë. Besoj e kujton ditën e parë të takimit tonë? Isha aq i emocionuar dhe i bllokuar sa në vend që të thoja sheqer, kërkova kripë nga kamerieri. Ndërsa ti dhe të tjerët rreth e rrotull më shikonit me habi, vazhdova me gënjeshtër. Nuk më kishte shkuar në mendje se kjo gënjeshtër do të ishte shkaku kryesor i lidhjes sonë. Kam menduar me dhjetëra e qindra herë të të tregoj të vërtetën. Mirëpo çdo herë kam hequr dorë nga frika. Tashmë po vdes ndaj dhe s’kam asnjë arsye të kem frikë…

E vërteta: Asnjëherë s’më ka pëlqyer kafeja me kripë! Është një shije e çuditshme dhe njëkohësisht e shpifur. Por, që nga dita që të kam njohur e kam pirë atë kafen me shije të shpifur. Dhe, në të vërtetë, nuk ndiej aspak keqardhje. Të qenit bashkë me ty gjatë gjithë jetës ka qenë kënaqësia më e madhe e imja dhe për këtë lumturi i detyrohem kafes me kripë. Sikur të vija dhe një herë në jetë, të kem mundësi të rijetoj dhe një herë nga fillimi çdo çast, do të kisha dashur sërish të të njihja ty dhe të kaloja gjithë jetën me ty. Edhe sikur të isha i detyruar të pija gjatë gjithë jetës kafe me kripë…”

Lotët e gruas, tashmë të plakur, njomnin letrën. Një ditë njëri nga të afërmit e pyeti gruan e plakur: “Si është të pish një kafe me kripë?”

Gruas iu përlotën sytë… Dhe mjaftoi vetëm duke thënë: “Shumë e ëmbël…”