Дневник пользователя GTM
მე შენ მჭირდები.... ერთადერთი რაც შემიძლია გითხრა... მჭირდები იმისთვიის რომ ვიცხოვრო, ვიარსებო... მჭირდები რათა ყოველი დღე შენზე ფიქრით დაიწყოს და დამთავრდეს.... დღე ცხადში გნახო, ღამით სიზმრად.... მაშინ როდესაც აღარაფერს ექნება მნიშვნელობა შენ დამჭირდები... დამჭირდები რომ მომცე ძალა ბრძოლისთვის, არ დავნებდე რათა კვლავ და კვლავ ვიხილო შენი თვალები, მზერა..... გავიგონო შენი ხმა, რომელიც ასე ძვირფასია ჩემთვის.... როცა გისმენ ასე მგონია არ მოიძებნება ქვეყნად ჩემზე ბედნიერი ადამიანი..... მე არასდროს ვრჩები მარტო, შენზე ფიქრები მუდამ ჩემთან არიან... და ეს სიტყვები.... სიტყვები რომლებსაც ვწერ მხოლოდ ზღვაში წვეთია იმასთან შედარებით რაც მინდა გითხრა..... და რასაც ოდესმე აუცილებლად გეტყვი....
მჭირდები
მე დღეს ასე, შუა ოთახში ვზივარ და ვწერ.
თან პერიოდულად ვიწმენდ ნამიან თვალებს.
იმდენად დიდი ემოციაა ახლა ჩემში, რომ ალბათ ეს ფურცელი ვერ დაიტევს.
უ'მოქმედობა.
მენატრება ჩაი, ჩემი ჭიქით და ნამდვილი.
აურაა აქ სხვა. და ეს აურა უკვე ყელში მებჯინება და მახროჩობს.
ახლა ვწერ, მეწერინება.
მაგრამ მაინც ვერ ვწერ ისე.
რატომ?
იმიტომ რომ ყველაფერი ახლა ჩემში ჩემს სურვილზე მეტია.
ვეღ'არ შემიძლია.
"თუ არ გავუფრთხილდი ნერვებს, დამაწყდება"
მე ვერ ვუფრთხილდები და ყველა სიკეთესთან ერთად უკვე ნერვებმაც მიმტყუნეს.
ეს "მარად ოპტიმისტი" რეალისტად ვიქეცი. ყველა იმედი, ოფიციალურიც და არაოფიციალურიც - დაკარგულია.
"ოფიციალური იმედი არ არსებობს. იმედი ერთია და შენ შეგიძლია იმ იმედით იცხოვრო"...
იმედი უკვდავი კი არა,…
უკვე რვა წელია მენატრები,
, იცი შენ მაქციე ჩემო ტკბილო,
ამ ლექსების შემოქმედად,
ისევ მეზიზღება იანვარი,
შენ ხომ იანვარში მიგვატოვე,
ისე წახვედი რომ, გულში იცი?
სევდა სინანული დამიტოვე,
უკვე რვა წელია შენთან მინდა,
უკვე რვა წელია გელოდები,
უკვე შენსავითაც აღარ მიყვარს,
იცი?! როცა მანდ მოვხვდები,
ვიცი რომ შენ სამოთხეში შემომხვდები,
გულს არ გავიტეხავ ისევ ვიტყვი,
შენ რომ მე გიყვარდი გაგიჟებით,
უკვე სიზმრებშიც კი ვეღარ გხედავ,
მგონი უშენობით გავგიჟდები,
ყველას დააკლდი და აატირე ,
გული შენი წასვლით ამატკინე,
ჩემი ყველა წყენა მაპატიე,
ყველა გაბრაზება მიკვირს გულში როგორ დაატიე
, ერთი გაბრაზება რომ არ მახსოვს,
ერთი ხმის აწევა ტონზე მაღლა,
იცი?! უშენობით შევიცვალე ,
მიკვირს მიკვირს მაგრამ აღარ ვმალავ,
ისევ მგონია რომ შენ შემოხვალ ისევ მოლოდინით გელი,
მაგრამ შენს საფლავს ხომ…
cxovrebam da gamocdilebam maswavla, rom visac ar schirdebi arc shen
Хочу, чтобы ты окружил меня нежностью, теплом, заботой.Я твое солнце! Хочу с уверенностью думать о завтрашнем дне.Хочу, чтобы ты всегда был рядом.Хочу засыпать и просыпаться с мыслью о тебе (а лучше в твоих объятиях).Хочу быть уверена в том, что нужна тебе везде и всегда, сейчас и потом.Хочу просто смотреть в твои глаза и видеть в них не только свое отражение.Хочу, чтобы твое теплое дыхание согревало мне зимой руки.Хочу видеть твою улыбку и знать, что она предназначена мне.Хочу, чтобы каждое утро меня будил ты, а не этот чертов будильник.Хочу быть твоим солнышком.
Хочу, чтобы ты грел руки в задних карманах моих…
მე მხოლოდ ამ პიქრით ვთბებოდი
მეგონა ჩემთვის სუნთქავდი
მე ხომ ამ სუნთქვით ვტკბებოდი
მეგონა ჩემი ოცნება ფრთებს შეისხავდა იფრენდა
მეგონა შენ მე გიყვარდი...
მაგრამ მე მხოლოდ მეგონა......
ირგვლივ ხეების ჩრდილი და
თავაშვებული ქარი
მკერდზე შეხსნილი ღილი და
შენი თვალები მთვრალი
ღამე... მე და შენ ერთად
ქარში თამაში გვღლიდა
თავს ნელა დახრი,იტყვი:
_,,შენი ალერსი მინდა."
მე მინდა გიყვარდე კარგო
ვერ ვუძლებ ბუტია ტუჩებს
თვალებში ნუ მიცქერ თორემ
იცოდე გაკოცებ უცებ…
ის ჩამომშორდა, როგორც სიზმარი,
აუხდენელი და მომხიბლავი,
არ ვიცი, საით გაუყვა ტალღებს,
სად შეაჩერა დაღლილი ნავი.
მაშინ ცას უფრო სხვა ფერი ჰქონდა,
სხვაგვარის ღელვით ღელავდა ველი,
მაისი იყო, მთას მოჰხვეოდა
ნაზ გაზაფხულის მთრთოლვარე ხელი.
მაგრამ ის მოვა შემოდგომისას,
მოვა დაღლილი და ფერმიხდილი,
ო, რა მწუხარე ღამე იქნება,
ო, რა საშინლად იკივლებს ჩრდილი.
მაშინ მე გეტყვი, რომ მოკვდა გული,
რომ სიზმარივით გაჰქრა ყოველი,
რომ ჩემს წარსულში არ ვეძებ ახალს
და სიყვარულში ხსნას არ მოველი!
"რაზე ჩურჩულებენ ჯვრისწერის სანთლები"
_ნახე გათენდა
_ჰო, მგონი როგორც იქნა
უჩურჩულა ერთმა ყვითლად ჩამოქნილმა სანთელმა მეორეს, რომელიც მასზე მიკრული იყო
_დღეს ჯვრისწერაა, ალბათ ეკლესიაში დაგვანთებენ.
_ისინი სიყვარულით იწვიან, ჩვენ კი ცეცხლით დავიწვებით. . .
_ეჰ,რას იზამ, ასე ყოფილა განგების ნება, ისე მაინც ბედნიერი ვარ, ჩვენ ხომ ორი ადამიანის შესაერთებლად დაგვანთებენ.
_ჰმ! დიდი ბედნიერებაა
_ჩუ, მგონი მოდიან
_აი, ნახე ნეფე-დედოფალიც გამოჩნდა, რა ლამაზი კაბა აცვია არა?
_კი, ორივე ლამაზები არიან, თან სიყვარულით არიან გაცისკროვნებული. მეც ადამიანი ვიყო და მეც შემეძლოს სიყვარულის განცდა, აუცილებლად შეგიყვარებდი.
_მე დედოფალს ვეკუთვნი, შენ კი ნეფეს, ესე იგი მე დღეს დედოფალი ვარ, შენ კი ნეფე.
_ვაი,ვაი, თავზე…