Кога синот (ќерката) не го гледаш со денови или не се појавува да те поздрави и да ти каже добар ден или догледање.
Кога прв братучед не те кани на свадба на неговиот син - твој внук и тоа му се случува веќе втор пат. Кога први братучеди не си ги видел по десет години и почнуваш да ги гледаш само по погреби.
Кога некој што си мислел дека ти е најдобар пријател ќе те навреди без да ти се извини.
Кога соседите отворено или затскриено работат против тебе (нив кој ги е..)
Кога остануваш речиси сам. Тогаш се прашуваш вреди ли да се бориш со сите и се чувствуваш како Дон Кихот. Или Санчо Панса ако повеќе милуваш.
Јас денес отприлика се чувствувам Дон Кихотовски.
А горе се само дел од причините. Да не одам пошироко и да не зборам за политика, правда, перење пари, корупција, хаос во сообраќајот, Европа и други општествени срања.
И така со горчлив вкус во устата ќе замолкнам.
Секако дека вреди да се бориш сам против сите. Имаш цел да им докажеш на сите дека си подобар од нив. Иако непростливо е игнорирањето од блиските роднини. Тоа со децата е желба за повеќе почит од нивна страна за се што им пружаш а понекогаш ќе покажеш и заби ако треба.
Da naucis da zivees sam prema indiaziskata filozofija , bila golema vestina i nekoi gurua toa so godini go ucele i praktikuvale. Tokas koga ce naucis da zivees sam , ce imas moc i da vladese so zivotot , so ludjeto, a pred se so sebe. No za zal toa bara golemi odrekuvanja napori i moc na samokontrola. ova alijenacija e se ponaglasena vo ovaj sovremen nacin na ziveenje, trka po karieri, pari politicka moc i sl. pa nisto ne se postuva i ne e dostojno za pocit osven blagougodniot zivot , parite i mocta.
целта е да не живееш сам, тоа не е живот. нема потреба да изигравеме богови. тоа не сме туку социјални суштества. *HI*